Special Valentine's Day : คุณจากดวงดาว [พาร์ทบรรยาย]

  

มือเล็กกำสมาร์ทโฟนแน่น ในขณะที่สายตายังคงจดจ้องอยู่กับหน้าต่างแชทซึ่งตนเองเป็นคนเปิดทิ้งไว้ บทสนทนาที่ไม่รู้ว่าควรจะเรียกว่าบทสนทนาดีหรือเปล่าเพราะลักษะของแชทนั้นคือการส่งข้อความไปฝ่ายเดียวโดยที่อีกฝ่ายไม่ส่งกลับมา

มันถูกต้องแล้วที่เป็นเช่นนั้นและเจินเองก็รู้ความจริงนี้ดี ไลเคนไม่สามารถอ่านหรือตอบข้อความเหล่านั้นได้เนื่องจากระยะทางที่ห่างไกลกันมากเกินกว่าที่มนุษย์ตัวเล็กจะจินตนาการ ดาวของไลเคนอยู่ที่ไหนห่างจากโลกเท่าไหร่เจินไม่รู้ ไลเคนใช้ชีวิตอยู่อย่างไรเจินก็ไม่รู้

แต่สิ่งที่เจินรู้คือสิ่งไม่คาดฝันกำลังจะเกิดขึ้น

ข้อความที่เจินส่งให้ไลเคนขึ้นว่าอ่านแล้ว ใช่ มันถูกอ่านแล้วจริงๆ คำอธิบายของปิ้งว่ามันเป็นไปไม่ได้เลยที่ข้อความจะถูกอ่านโดยคนอยู่ต่างดาวยิ่งทำให้เจินร้อนใจ

เพราะเขาเองก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน...

 และคำตอบของเหตุการณ์น่าตกใจที่เจินพอจะคิดออกมีเพียงหนึ่งเดียวนั่นก็คือไลเคนกำลังอยู่ที่นี่แล้วในตอนนี้

“เป็นไปไม่ได้น่า...”

เสียงเล็กพึมพำออกมาราวว่ากำลังถกเถียงอยู่กับตัวเองก่อนที่ขาเรียวจะก้าวออกอย่างร้อนใจ ฝีเท้านั้นเริ่มก้าวเร็วขึ้นเรื่อยๆจนแทบจะเรียกได้ว่านั่นคือการวิ่งมากกว่าเดิน เจินไม่รู้ตัวหรอกว่าตนเองกำลังทำอะไรอยู่ เขารู้แค่ว่าอยากจะหาอีกฝ่ายให้เจอโดยไวที่สุด

ถ้าไลเคนอยู่แถวนี้ล่ะก็นะ

“ครู นี่คุณอยู่ที่ไหนเนี่ย!”

ตะโกนถามไปหนึ่งครั้งก่อนที่ร่างเล็กจะหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาเพื่อพิมพ์อะไรบางอย่างส่งไปหาอีกฝ่าย ข้อความท้าทายมากมายผุดขึ้นมาในหัวเจินอย่างต่อเนื่อง –พิมพ์อะไรให้ไลเคนยอมออกมา ถึงแม้จะเป็นเรื่องราวเพ้อเจ้อหรืออะไรก็ตามแต่เขาต้องส่งมันไป เหมือนกับที่เจินเคยทำมาแล้วหลายๆครั้งนั่นแหละ

แต่ทุกอย่างเงียบเกินไป ทั้งบรรยากาศรอบข้างและคนในแชทนี้ไม่มีความเคลื่อนไหวอะไรเลยนอกจากคำว่าอ่านแล้วที่เด้งขึ้นมา เจินไม่เข้าใจสถานการณ์ที่ตนกำลังพบอยู่นี้ เขาคิดไปเองเหรอว่าไลเคนจะกลับมา หรือว่านายมนุษย์ต่างดาวนั่นพยายามจะหลบหน้าเจินอยู่กันแน่

‘ถ้าครูอยู่แถวนี้ ฟังสิ่งที่ผมกำลังจะพูดนะ’

เด็กหนุ่มหลับตาลงก่อนจะสูดลมหายใจเข้าช้าและลึกราวกับกำลังรวบรวมความกล้า มือเล็กบางกำแน่นแนบสนิทอยู่ข้างลำตัว พลันลมหายใจนั้นถูกปล่อยออกมาดวงตาที่ปิดสนิทเบิกขึ้นด้วยความรวดเร็ว ริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงระเรื่อซึ่งถูกเม้มเข้าหากันกำลังเผยอออกอย่างเชื่องช้าแต่หนักแน่นราวกับจะเปล่งเสียงพูดอะไรบางอย่าง

“ไลเคน ผมคิดถึงคุณ!”

…

“ผมคิดถึงคุณมากๆ!”

“คุณไม่ต้องออกมาเจอผมก็ได้ถ้าคุณสบายดี ผมแค่อยากให้คุณรู้ว่าตลอดเวลาที่อยู่ที่นี่ไม่มีวันไหนเลยที่ผมไม่คิดถึงคุณ!”

แล้วทุกอย่างก็เงียบราวกับว่าร่างเล็กเริ่มหมดแรง เจินทิ้งจังหวะการพูดไว้ครู่หนึ่งเพื่อหอบหายใจ แต่เพียงช่วงเวลาสั้นๆนั้นความรู้สึกบางอย่างก็พรั่งพรูเข้ามาในหัวของเจิน ที่ผ่านมาช่างเป็นการรอคอยที่ยาวนานเสียจริง นานจนเขาอดคิดไม่ได้ว่าจะเป็นอย่างไรหากเขาเกิดที่ดาวนั้นหรือไลเคนเกิดเป็นคนดาวนี้

ดวงตาสวยเริ่มมีน้ำสีใสรื้นขึ้นมา เจินไม่อยากร้องไห้หรอกแต่ในตอนนี้มันกลั้นไม่ได้เลย ความคิดถึงมันช่างหนักหน่วงและทรมานเหลือเกิน

“เข้าใจไหมไอ้บ้า!!!”

แผดเสียงออกไปอย่างอดกลั้นก่อนจะตามมาด้วยใบหน้าเหยเกที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา มันเหนื่อยมากเลยกับการใช้ชีวิตทุกวันโดยไม่มีไลเคน มันว่างเปล่ามากเลยกับการที่ยืนดูดวงดาวบนท้องฟ้าแล้วอธิษฐานในเขาสบายดี

ครืดดด

‘ตะโกนแบบนั้นทำไม’

‘เหมือนคนบ้าเลย’

หรือว่าบางทีมันอาจจะทำให้การเจอกันแต่ละครั้งมีความหมายกว่าเดิมนะ?

ทันทีที่เห็นข้อความ มือเรียวถูกยกขึ้นมาปิดปากตนเองไว้ด้วยความตกใจ เป็นเช่นนั้นอยู่ครู่หนึ่งก่อนร่างเล็กจะได้สติกวาดสายตามองหาเจ้าของข้อความเหล่านี้ซึ่งอาจจะหลบอยู่ไม่ไกลจากเขามากนัก

“…”

“คุณอยู่ที่หนะ--”

เพียงพริบตาเดียวคนตัวเล็กรู้สึกถึงน้ำหนักที่กำลังกดลงมาบนไหล่จากด้านหลัง ลำแขนแกร่งโอบร่างตรงหน้าไว้อย่างอ่อนโยนก่อนจะเลื่อนคางเรียวได้รูปขึ้นมาเกยไว้บนศีรษะอีกฝ่าย ร่างสูงยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อได้กลิ่นหอมของแชมพูสระผมอันคุ้นเคย ในขณะที่ร่างเล็กยังคงนิ่งงันไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ

มันอาจจะเป็นเรื่องผิดที่ไลเคนไม่ยอมออกมาเจอเด็กนักเรียนคนโปรดของเขาตั้งแต่แรก ในใจคิดเพียงว่าอยากจะแกล้งเด็กน้อยนี่สักหน่อยเขาจึงต้องอดทนต่อความรู้สึกของตัวเองถึงแม้ว่าแท้จริงแล้วเขาเองก็อยากเจอเจินใจแทบขาด

ในตอนนี้คนตัวเล็กนิ่งไปเลยจริงๆ และไลเคนเริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติ

“เป็นอะไรไปครับ โกรธเหรอ”

“…”

“ขอโทษ--”

ยังไม่ทันพูดได้จบประโยค คนในอ้อมแขนของผู้มาจากต่างดาวหมุนตัวเข้าหาอีกฝ่ายก่อนจะสวมกอดอย่างรวดเร็ว กอดนั้นแน่นและยาวนาน ไม่มีการสนทนากันระหว่างคนสองคน มีเพียงฝ่ามือหนาซึ่งกำลังลูบไปที่เส้นผมของอีกฝ่ายผล็อยๆ ไลเคนรู้สึกถึงความชื้นจากน้ำตาของเจินชุ่มอยู่เต็มแผงอกเขายิ่งทำให้รู้ว่าการเจอกันแต่ละครั้งมันมีคุณค่าต่อทั้งสองฝ่ายขนาดไหน

“โอ๋ๆ ผมมาแล้ว ...ผมอยู่ที่นี่แล้ว”

“ฮึก”

ร่างเล็กยังคงแนบหน้าอยู่กับลำตัวของอีกฝ่ายแบบนั้นจนกระทั่งอีกฝ่ายค่อยๆใช้มือประคองใบหน้าของเจินให้เงยขึ้นมามองตาเขา แรงกดจากมือใหญ่กอบเอาแก้มยุ้ยๆของฝ่ายคนตัวน้อยรวมเป็นก้อนกลมๆ ในขณะที่เจ้าตัวยังคงแบะปากราวกับว่ากำลังพยายามจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ กลับกลายเป็นว่าภาพตรงหน้านั้นเป็นสิ่งที่น่ารักที่สุดสำหรับไลเคนเลยก็ว่าได้

“เจิน”

“…”

“ผมก็คิดถึงคุณมากๆเหมือนกัน”

— You And Star —

งานเลี้ยงรุ่น โรงเรียนมัธยมA

ไลเคนหายไปอีกแล้ว...

บางทีเจินเองก็คิดว่ามนุษย์ต่างดาวอาจเป็นสิ่งมีชีวิตที่ถนัดเรื่องปั่นประสาท ทั้งสองคุยกันแล้วว่าวันนี้จะใช้เวลาทุกวินาทีอยู่ด้วยกันให้คุ้มค่าที่สุด เพราะการเจอกันครั้งนี้มันพิเศษตรงที่ไลเคนอยู่บนโลกได้นานถึง3ชั่วโมงไม่เหมือนครั้งที่แล้วๆมา แต่ทุกอย่างมันผิดเพี้ยนไปหมดเลย เพราะจู่ๆไลเคนก็ลุกหายไปไหนไม่รู้ท่ามกลางคนหลายพันในงานเลี้ยงรุ่น

เจินร้อนใจมากจริงๆ เขากลัวว่าไลเคนจะหายไปอีก

ร่างเล็กลุกจากโต๊ะอาหารทรงกลมแบบจีน เพิกเฉยต่อขาหมูกลิ่นหอมฉุยที่เพิ่งยกมาเสิร์ฟเพื่อเดินหามนุษย์ต่างดาวหลงทาง นี่มันแย่มากๆถ้าไลเคนกลับไปโดยไม่ได้บอกลากัน เจินคงหดหู่จนถึงการเจอกันครั้งหน้าซึ่งไม่รู้ว่าเมื่อไหร่แน่ๆ

‘ครูหายไปไหนอ่ะ’

‘ไหนบอกจะอยู่ด้วยกันไง’

นิ้วเรียวกระหน่ำพิมพ์แชทรัวส่งไปนับสิบข้อความด้วยความร้อนใจ ใช้เวลาไม่มากนักอีกฝ่ายก็ตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว

ครืดดด

‘เข้าห้องน้ำครับ’

อย่างน้อยตอนนี้เจินก็โล่งใจไปแล้วหนึ่งเรื่องคือไลเคนยังไม่ได้กลับดาว แต่อย่างไรก็ตามตอนนี้เวลาของทั้งคู่น้อยลงเรื่อยๆ เจินไม่อยากแยกกับไลเคนเลยแม้แต่เสี้ยววินาทีเดียว

‘กำลังเดินไปห้องน้ำ’

‘ไม่เดินแล้ววิ่งแล้ว’

คนตัวเล็กพิมพ์พลางวิ่งมุ่งหน้าตรงไปยังห้องน้ำที่ใกล้ที่สุดด้วยความคิดว่าไลเคนคงอยู่ที่นั่น ถึงแม้จะมีข้อความส่งมาเตือนว่าไม่ให้เขาวิ่งแต่เจินผู้ดื้อรั้นไม่สนใจอะไรแล้ว

‘ไหนอ่ะครู’

เจินหยุดเคลื่อนฝีเท้าเนื่องจากเดินทางมาถึงห้องน้ำที่ว่าแล้ว แต่ปัญหาก็คือเขายังไม่เห็นแม้แต่ปลายเส้นผมของไลเคน อีกฝ่ายยังคงยียวนหลอกให้คนตัวเล็กหัวหมุนว่าเขาอยู่แถวนี้

คนตัวเล็กยืนหันซ้ายหันขวาอยู่ครู่หนึ่งก่อนสายตาจะไปสะดุดกับร่างหนึ่งซึ่งกำลังหลบอยู่หลังต้นไม้ประดับ เจินนิ่วหน้าอย่างขัดใจพลางคิดว่าไลเคนช่างกวนประสาทเสียจริง

ในขณะเดียวกันอีกฝ่ายกลับยืนอมยิ้มพอใจหลังเห็นว่านักเรียนคนโปรดของเขาเริ่มอารมณ์ร้อนขึ้นเรื่อยๆ ไลเคนอ่านข้อความในสมาร์ทโฟนที่เจินส่งมาไม่หยุด เขาหลุดขำออกมาเล็กน้อยก่อนสายตาแพรวพราวจะถูกฉายออกมาจากดวงตาคมอย่างไม่รู้ตัว

ไลเคนวิ่งออกไปแล้ว…

เจินเห็นเช่นนั้นยิ่งรู้สึกหัวร้อนขึ้นมาแปลกๆ เขาไม่รู้ว่าอีกฝ่ายต้องการอะไรกันแน่ แต่ถึงอย่างไรก็ต้องวิ่งตามไปให้ได้ หากไลเคนอยากเล่นวิ่งไล่จับล่ะก็ เจินก็จะตามจับให้ แต่สาบานเลยว่าจับได้เมื่อไหร่ล่ะโดนทุบไหล่หลุดแน่ๆ

…

ยิ่งวิ่งตามออกมายิ่งไกลจากจุดจัดงานขึ้นทุกที แถมตัวมนุษย์ต่างดาวอดีตครูสอนภาษาจีนปลิ้นปล้อนก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย เจินหยุดชะงักและเริ่มกวาดตามองรอบๆอีกครั้ง ลานกว้างนี้เป็นสนามบาสของโรงเรียนห่างไกลจากสนามบอลซึ่งใช้เป็นสถานที่จัดงานคืนสู่เหย้าอยู่พอสมควร ที่นี่ทั้งมืดและเงียบ เงียบเสียจนได้ยินเสียงหอบหายใจของหัวเองอย่างชัดเจน

ทำไมถึงรู้สึกแปลกๆนะ

มันวังเวงจนเจินอดรู้สึกขนลุกไม่ได้ เมื่อเป็นเช่นนั้นแล้วขาเรียวขยับถอยหลังช้าๆโดยสัญชาติญาณโดยที่สายตาไม่วายมองสอดส่องหาอีกคนด้วยความร้อนใจ น่าเสียดายที่ที่นี่ไม่มีไลเคน แล้วก็ไม่มีใครเลย

แกร๊ก!

ปลายเท้าของเจินเหยียบเข้ากับบางอย่าง ร่างเล็กชะงักไปชั่วครู่ก่อนจะค่อยๆก้มหน้าดูของสิ่งนั้นด้วยความเชื่องช้าและลังเล

“สายไฟ?”

สิ่งที่เห็นวัตถุรูปร่างยาวสีออกเหลือบเงิน มีหลอดไฟเล็กรูปร่างกลมติดอยู่ตามสายยาวๆนั่น ก่อนที่เจินจะได้คิดอะไรต่อแสงสว่างก็เปล่งออกมาจากของที่เจินเพิ่งเผลอเหยียบมันไปเมื่อครู่นี้ เริ่มจากจุดที่ถูกปลายเท้าเล็กสัมผัสค่อยๆไล่ไปตามทาง

ลูกไฟนั้นวิ่งแตกแขนงออกไปเรื่อยๆ ตลอดจนขึ้นไปถึงต้นไม้ในบริเวณใกล้เคียง หลอดLEDรูปดวงดาวถูกห้อยไว้ตามพืชยืนต้นสูงใหญ่ เจินตกตะลึงกับความสวยงามที่เกิดขึ้นตรงหน้าก่อนร่างหนึ่งจะปรากฏขึ้น

ไลเคนในเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนไร้ลวดลาย สวมแว่นตากรอบบางสีดำ มันเรียบง่ายและเข้ากับเขาได้ดีเสียจนบรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ ใบหน้าและรูปร่างอันเพอร์เฟคซึ่งบัดนี้ยืนอยู่เบื้องหน้าเจินส่งยิ้มให้อบอุ่นเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา คนตัวเล็กยืนแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูกในขณะที่อีกฝ่ายกำลังก้าวเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ

“คุณรู้ใช่ไหม?”

“หะ...ห้ะ”

เหมือนถูกมนต์สะกดตอนที่ไลเคนเดินมาหาพร้อมใบหน้าเต็มไปด้วยความสุขนั่น เจินเลิ่กลั่กไม่รู้จะวางสายตาไว้ตรงไหนจึงได้แต่ก้มหน้างุด

“รู้ใช่ไหมว่าผมเป็นใคร?”

บทสนทนาอันคุ้นเคยนี่ทำให้เจินหลุดขำออกมาอย่างอดไม่ได้ ในขณะเดียวกันร่างสูงตรงหน้าก็หัวเราะตามเจินไปด้วย สำหรับไลเคนแล้วเจินคือความรู้สึกของเขา เพราะงั้นตอนนี้เขาจึงมีความสุขได้เพราะเจินกำลังมีความสุข

“ครูฝึกสอนสติไม่ดี”

เจินพูดประโยคนั้นออกมากลั้วกับเสียงหัวเราะของตัวเอง ไลเคนได้แต่ยืนยิ้มจนตาหยีที่คนตัวเล็กยอมเล่นไปกับเขาด้วย

“ผิด”

“…”

“ผมคือไลเคน คนที่รู้ตัวว่าขาดคุณไม่ได้แล้ว”

น้ำเสียงของไลเคนเริ่มจริงจังขึ้นเสียจนเจินแทบหยุดหายใจ ร่างเล็กที่เมื่อสักครู่กำลังหัวเราะคิกคักเริ่มนิ่งขึ้นมาเพราะอยากฟังในสิ่งที่อีกฝ่ายกำลังจะพูด

“ผมรู้ว่ามันเห็นแก่ตัวที่จะผูกมัดคุณไว้ด้วยเชือกเส้นหนึ่งที่เรียกว่าความสัมพันธ์”

“…”

“ผมไม่คู่ควรที่จะยืนอยู่หน้าคุณด้วยซ้ำ ผมทิ้งคุณไว้คนเดียวตรงนี้”

เมื่อได้ฟังสิ่งที่ไลเคนพูดแล้วเจินก็นิ่งไปในขณะที่สายตาของทั้งคู่ยังคงมองกัน คนตัวเล็กส่ายหน้าเบาๆราวกับจะปฏิเสธสิ่งที่อีกฝ่ายพูดมาทั้งหมดว่าไม่เห็นด้วย

“แต่ว่าผม”

“…”

“ผมชอบเจินมากๆ”

“...ห้ะ”

สาบานได้เลยว่าเจินไม่เคยได้ยินประโยคแบบนี้จากไลเคนมาก่อน ไม่แปลกที่ร่างเล็กจะตกใจจนแทบพูดอะไรไม่ออก ร่างสูงหยุดบทสนทนาไว้ชั่วครูก่อนจะเอื้อมไปคว้ามือเล็กของอีกฝ่ายมากุมไว้

“ผมมาเพื่อขอโอกาสจากเจิน”

“…”

“ผมไม่รู้ว่าคุณจะยอมคบกับผมไหม ผมไม่ใช่มนุษย์โลก แล้วผมก็ทำให้คุณร้องไห้นับครั้งไม่ถ้วน แล้วก็...เอ่อ”

“...”

“ถ้าคุณยอมคบกับผม ผมจะรักคุณให้มากกว่าระยะห่างระหว่างดาวผมกับดาวคุณ”

เพียงประโยคนั้นก็ทำให้อีกฝ่ายน้ำตาไหลอย่างหยุดไม่ได้ เจินเบะปากสะอื้นราวกับเด็กน้อยในขณะที่ไลเคนตาโตตื่นตระหนกเพราะทำให้คนตัวเล็กร้องไห้อีกแล้ว

“อย่าร้องสิ อย่าร้อง”

มือหนาเลื่อนขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้อีกฝ่ายด้วยความร้อนรน เขาเพิ่งพูดไปเมื่อครู่เองว่าชอบทำให้เจินร้องไห้และตอนนี้เขาก็ทำมันอีกแล้ว ไลเคนรู้สึกไม่ดีเอาเสียเลย เขาแพ้น้ำตาของเจินเอามากๆ

“ร้องเพราะดีใจต่างหากไอ้ครูบ้า ฮึก”

เจินยกแขนเสื้อขึ้นมาเช็ดน้ำตาตัวเองลวกๆ วินาทีนี้เขาไม่สนใจแล้วว่าจะต้องรอไลเคนอีกเท่าไหร่ เขามั่นใจว่าเขารอได้และทำมันได้ดีมากด้วย

“อยากคบมานานแล้ว ไม่ขอสักทีไอ้บ้า! ไอ้เชื้อรา! ไอ้มนุษย์ต่างดาว!”

“อ่าว”

“มัวแต่กลัวอะไรนักหนาไม่รู้ไม่เห็นถามความเห็นผมสักคำเลย ฮึก... ผมชอบครูผมบอกครูทุกวัน”

ไลเคนหลุดขำออกมาในขณะที่คนตัวเล็กกำลังพูดติดๆขัดๆ เจินน่ารักมากจริงๆ ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอจนกระทั่งตอนนี้ไลเคนตกหลุมรักกับความน่าเอ็นดูของเจินไม่รู้กี่ครั้งแล้ว คนตัวสูงดึงอีกฝ่ายเข้ามากอดพลางลูบผมเบาๆ

“เป็นแฟนกันนะครับ”

“อือ..”

“อะไรอ่ะไม่ได้ยินเลย”

“เป็น.. เป็นแล้วนี่ไง”

ถึงจะเป็นเพียงเสียงตอบรับที่อู้อี้อยู่ในลำคอเพราะคนตัวเล็กกำลังกอดและมุดหน้าอยู่กับแผงอกของไลเคนแน่นไม่ยอมปล่อย แต่ไลเคนก็มีความสุขมากจริงๆ ...เจินเองก็เช่นกัน พูดได้ว่าเขาไม่อยากคลายอ้อมแขนให้ไลเคนไปไหนเลย เจินอยากจะกอดไลเคนอยู่เช่นนี้เรื่อยๆให้นานและนานที่สุดเท่าที่จะทำได้

จนกว่าดวงดาวจะพรากทั้งคู่ออกจากกันอีกครั้งหนึ่ง…

You And Star

— The Special End —