Special Valentine's Day : คุณจากดวงดาว [พาร์ทบรรยาย]
มือเล็กกำสมาร์ทโฟนแน่น
ในขณะที่สายตายังคงจดจ้องอยู่กับหน้าต่างแชทซึ่งตนเองเป็นคนเปิดทิ้งไว้
บทสนทนาที่ไม่รู้ว่าควรจะเรียกว่าบทสนทนาดีหรือเปล่าเพราะลักษะของแชทนั้นคือการส่งข้อความไปฝ่ายเดียวโดยที่อีกฝ่ายไม่ส่งกลับมา
มันถูกต้องแล้วที่เป็นเช่นนั้นและเจินเองก็รู้ความจริงนี้ดี
ไลเคนไม่สามารถอ่านหรือตอบข้อความเหล่านั้นได้เนื่องจากระยะทางที่ห่างไกลกันมากเกินกว่าที่มนุษย์ตัวเล็กจะจินตนาการ
ดาวของไลเคนอยู่ที่ไหนห่างจากโลกเท่าไหร่เจินไม่รู้
ไลเคนใช้ชีวิตอยู่อย่างไรเจินก็ไม่รู้
แต่สิ่งที่เจินรู้คือสิ่งไม่คาดฝันกำลังจะเกิดขึ้น
ข้อความที่เจินส่งให้ไลเคนขึ้นว่าอ่านแล้ว ใช่
มันถูกอ่านแล้วจริงๆ
คำอธิบายของปิ้งว่ามันเป็นไปไม่ได้เลยที่ข้อความจะถูกอ่านโดยคนอยู่ต่างดาวยิ่งทำให้เจินร้อนใจ
เพราะเขาเองก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน...
และคำตอบของเหตุการณ์น่าตกใจที่เจินพอจะคิดออกมีเพียงหนึ่งเดียวนั่นก็คือไลเคนกำลังอยู่ที่นี่แล้วในตอนนี้
“เป็นไปไม่ได้น่า...”
เสียงเล็กพึมพำออกมาราวว่ากำลังถกเถียงอยู่กับตัวเองก่อนที่ขาเรียวจะก้าวออกอย่างร้อนใจ
ฝีเท้านั้นเริ่มก้าวเร็วขึ้นเรื่อยๆจนแทบจะเรียกได้ว่านั่นคือการวิ่งมากกว่าเดิน
เจินไม่รู้ตัวหรอกว่าตนเองกำลังทำอะไรอยู่
เขารู้แค่ว่าอยากจะหาอีกฝ่ายให้เจอโดยไวที่สุด
ถ้าไลเคนอยู่แถวนี้ล่ะก็นะ
“ครู นี่คุณอยู่ที่ไหนเนี่ย!”
ตะโกนถามไปหนึ่งครั้งก่อนที่ร่างเล็กจะหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาเพื่อพิมพ์อะไรบางอย่างส่งไปหาอีกฝ่าย
ข้อความท้าทายมากมายผุดขึ้นมาในหัวเจินอย่างต่อเนื่อง –พิมพ์อะไรให้ไลเคนยอมออกมา
ถึงแม้จะเป็นเรื่องราวเพ้อเจ้อหรืออะไรก็ตามแต่เขาต้องส่งมันไป เหมือนกับที่เจินเคยทำมาแล้วหลายๆครั้งนั่นแหละ
แต่ทุกอย่างเงียบเกินไป
ทั้งบรรยากาศรอบข้างและคนในแชทนี้ไม่มีความเคลื่อนไหวอะไรเลยนอกจากคำว่าอ่านแล้วที่เด้งขึ้นมา
เจินไม่เข้าใจสถานการณ์ที่ตนกำลังพบอยู่นี้ เขาคิดไปเองเหรอว่าไลเคนจะกลับมา หรือว่านายมนุษย์ต่างดาวนั่นพยายามจะหลบหน้าเจินอยู่กันแน่
‘ถ้าครูอยู่แถวนี้ ฟังสิ่งที่ผมกำลังจะพูดนะ’
เด็กหนุ่มหลับตาลงก่อนจะสูดลมหายใจเข้าช้าและลึกราวกับกำลังรวบรวมความกล้า
มือเล็กบางกำแน่นแนบสนิทอยู่ข้างลำตัว
พลันลมหายใจนั้นถูกปล่อยออกมาดวงตาที่ปิดสนิทเบิกขึ้นด้วยความรวดเร็ว ริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงระเรื่อซึ่งถูกเม้มเข้าหากันกำลังเผยอออกอย่างเชื่องช้าแต่หนักแน่นราวกับจะเปล่งเสียงพูดอะไรบางอย่าง
“ไลเคน ผมคิดถึงคุณ!”
…
“ผมคิดถึงคุณมากๆ!”
“คุณไม่ต้องออกมาเจอผมก็ได้ถ้าคุณสบายดี ผมแค่อยากให้คุณรู้ว่าตลอดเวลาที่อยู่ที่นี่ไม่มีวันไหนเลยที่ผมไม่คิดถึงคุณ!”
แล้วทุกอย่างก็เงียบราวกับว่าร่างเล็กเริ่มหมดแรง
เจินทิ้งจังหวะการพูดไว้ครู่หนึ่งเพื่อหอบหายใจ แต่เพียงช่วงเวลาสั้นๆนั้นความรู้สึกบางอย่างก็พรั่งพรูเข้ามาในหัวของเจิน
ที่ผ่านมาช่างเป็นการรอคอยที่ยาวนานเสียจริง นานจนเขาอดคิดไม่ได้ว่าจะเป็นอย่างไรหากเขาเกิดที่ดาวนั้นหรือไลเคนเกิดเป็นคนดาวนี้
ดวงตาสวยเริ่มมีน้ำสีใสรื้นขึ้นมา เจินไม่อยากร้องไห้หรอกแต่ในตอนนี้มันกลั้นไม่ได้เลย
ความคิดถึงมันช่างหนักหน่วงและทรมานเหลือเกิน
“เข้าใจไหมไอ้บ้า!!!”
แผดเสียงออกไปอย่างอดกลั้นก่อนจะตามมาด้วยใบหน้าเหยเกที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา
มันเหนื่อยมากเลยกับการใช้ชีวิตทุกวันโดยไม่มีไลเคน มันว่างเปล่ามากเลยกับการที่ยืนดูดวงดาวบนท้องฟ้าแล้วอธิษฐานในเขาสบายดี
ครืดดด
‘ตะโกนแบบนั้นทำไม’
‘เหมือนคนบ้าเลย’
หรือว่าบางทีมันอาจจะทำให้การเจอกันแต่ละครั้งมีความหมายกว่าเดิมนะ?
ทันทีที่เห็นข้อความ มือเรียวถูกยกขึ้นมาปิดปากตนเองไว้ด้วยความตกใจ
เป็นเช่นนั้นอยู่ครู่หนึ่งก่อนร่างเล็กจะได้สติกวาดสายตามองหาเจ้าของข้อความเหล่านี้ซึ่งอาจจะหลบอยู่ไม่ไกลจากเขามากนัก
“…”
“คุณอยู่ที่หนะ--”
เพียงพริบตาเดียวคนตัวเล็กรู้สึกถึงน้ำหนักที่กำลังกดลงมาบนไหล่จากด้านหลัง
ลำแขนแกร่งโอบร่างตรงหน้าไว้อย่างอ่อนโยนก่อนจะเลื่อนคางเรียวได้รูปขึ้นมาเกยไว้บนศีรษะอีกฝ่าย
ร่างสูงยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อได้กลิ่นหอมของแชมพูสระผมอันคุ้นเคย ในขณะที่ร่างเล็กยังคงนิ่งงันไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ
มันอาจจะเป็นเรื่องผิดที่ไลเคนไม่ยอมออกมาเจอเด็กนักเรียนคนโปรดของเขาตั้งแต่แรก
ในใจคิดเพียงว่าอยากจะแกล้งเด็กน้อยนี่สักหน่อยเขาจึงต้องอดทนต่อความรู้สึกของตัวเองถึงแม้ว่าแท้จริงแล้วเขาเองก็อยากเจอเจินใจแทบขาด
ในตอนนี้คนตัวเล็กนิ่งไปเลยจริงๆ
และไลเคนเริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติ
“เป็นอะไรไปครับ โกรธเหรอ”
“…”
“ขอโทษ--”
ยังไม่ทันพูดได้จบประโยค คนในอ้อมแขนของผู้มาจากต่างดาวหมุนตัวเข้าหาอีกฝ่ายก่อนจะสวมกอดอย่างรวดเร็ว
กอดนั้นแน่นและยาวนาน ไม่มีการสนทนากันระหว่างคนสองคน
มีเพียงฝ่ามือหนาซึ่งกำลังลูบไปที่เส้นผมของอีกฝ่ายผล็อยๆ ไลเคนรู้สึกถึงความชื้นจากน้ำตาของเจินชุ่มอยู่เต็มแผงอกเขายิ่งทำให้รู้ว่าการเจอกันแต่ละครั้งมันมีคุณค่าต่อทั้งสองฝ่ายขนาดไหน
“โอ๋ๆ ผมมาแล้ว ...ผมอยู่ที่นี่แล้ว”
“ฮึก”
ร่างเล็กยังคงแนบหน้าอยู่กับลำตัวของอีกฝ่ายแบบนั้นจนกระทั่งอีกฝ่ายค่อยๆใช้มือประคองใบหน้าของเจินให้เงยขึ้นมามองตาเขา
แรงกดจากมือใหญ่กอบเอาแก้มยุ้ยๆของฝ่ายคนตัวน้อยรวมเป็นก้อนกลมๆ
ในขณะที่เจ้าตัวยังคงแบะปากราวกับว่ากำลังพยายามจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ กลับกลายเป็นว่าภาพตรงหน้านั้นเป็นสิ่งที่น่ารักที่สุดสำหรับไลเคนเลยก็ว่าได้
“เจิน”
“…”
“ผมก็คิดถึงคุณมากๆเหมือนกัน”
— You And
Star —
งานเลี้ยงรุ่น
โรงเรียนมัธยมA
ไลเคนหายไปอีกแล้ว...
บางทีเจินเองก็คิดว่ามนุษย์ต่างดาวอาจเป็นสิ่งมีชีวิตที่ถนัดเรื่องปั่นประสาท
ทั้งสองคุยกันแล้วว่าวันนี้จะใช้เวลาทุกวินาทีอยู่ด้วยกันให้คุ้มค่าที่สุด
เพราะการเจอกันครั้งนี้มันพิเศษตรงที่ไลเคนอยู่บนโลกได้นานถึง3ชั่วโมงไม่เหมือนครั้งที่แล้วๆมา
แต่ทุกอย่างมันผิดเพี้ยนไปหมดเลย เพราะจู่ๆไลเคนก็ลุกหายไปไหนไม่รู้ท่ามกลางคนหลายพันในงานเลี้ยงรุ่น
เจินร้อนใจมากจริงๆ เขากลัวว่าไลเคนจะหายไปอีก
ร่างเล็กลุกจากโต๊ะอาหารทรงกลมแบบจีน
เพิกเฉยต่อขาหมูกลิ่นหอมฉุยที่เพิ่งยกมาเสิร์ฟเพื่อเดินหามนุษย์ต่างดาวหลงทาง
นี่มันแย่มากๆถ้าไลเคนกลับไปโดยไม่ได้บอกลากัน เจินคงหดหู่จนถึงการเจอกันครั้งหน้าซึ่งไม่รู้ว่าเมื่อไหร่แน่ๆ
‘ครูหายไปไหนอ่ะ’
‘ไหนบอกจะอยู่ด้วยกันไง’
นิ้วเรียวกระหน่ำพิมพ์แชทรัวส่งไปนับสิบข้อความด้วยความร้อนใจ
ใช้เวลาไม่มากนักอีกฝ่ายก็ตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว
ครืดดด
‘เข้าห้องน้ำครับ’
อย่างน้อยตอนนี้เจินก็โล่งใจไปแล้วหนึ่งเรื่องคือไลเคนยังไม่ได้กลับดาว
แต่อย่างไรก็ตามตอนนี้เวลาของทั้งคู่น้อยลงเรื่อยๆ เจินไม่อยากแยกกับไลเคนเลยแม้แต่เสี้ยววินาทีเดียว
‘กำลังเดินไปห้องน้ำ’
‘ไม่เดินแล้ววิ่งแล้ว’
คนตัวเล็กพิมพ์พลางวิ่งมุ่งหน้าตรงไปยังห้องน้ำที่ใกล้ที่สุดด้วยความคิดว่าไลเคนคงอยู่ที่นั่น
ถึงแม้จะมีข้อความส่งมาเตือนว่าไม่ให้เขาวิ่งแต่เจินผู้ดื้อรั้นไม่สนใจอะไรแล้ว
‘ไหนอ่ะครู’
เจินหยุดเคลื่อนฝีเท้าเนื่องจากเดินทางมาถึงห้องน้ำที่ว่าแล้ว
แต่ปัญหาก็คือเขายังไม่เห็นแม้แต่ปลายเส้นผมของไลเคน อีกฝ่ายยังคงยียวนหลอกให้คนตัวเล็กหัวหมุนว่าเขาอยู่แถวนี้
คนตัวเล็กยืนหันซ้ายหันขวาอยู่ครู่หนึ่งก่อนสายตาจะไปสะดุดกับร่างหนึ่งซึ่งกำลังหลบอยู่หลังต้นไม้ประดับ
เจินนิ่วหน้าอย่างขัดใจพลางคิดว่าไลเคนช่างกวนประสาทเสียจริง
ในขณะเดียวกันอีกฝ่ายกลับยืนอมยิ้มพอใจหลังเห็นว่านักเรียนคนโปรดของเขาเริ่มอารมณ์ร้อนขึ้นเรื่อยๆ
ไลเคนอ่านข้อความในสมาร์ทโฟนที่เจินส่งมาไม่หยุด เขาหลุดขำออกมาเล็กน้อยก่อนสายตาแพรวพราวจะถูกฉายออกมาจากดวงตาคมอย่างไม่รู้ตัว
ไลเคนวิ่งออกไปแล้ว…
เจินเห็นเช่นนั้นยิ่งรู้สึกหัวร้อนขึ้นมาแปลกๆ
เขาไม่รู้ว่าอีกฝ่ายต้องการอะไรกันแน่ แต่ถึงอย่างไรก็ต้องวิ่งตามไปให้ได้
หากไลเคนอยากเล่นวิ่งไล่จับล่ะก็ เจินก็จะตามจับให้
แต่สาบานเลยว่าจับได้เมื่อไหร่ล่ะโดนทุบไหล่หลุดแน่ๆ
…
ยิ่งวิ่งตามออกมายิ่งไกลจากจุดจัดงานขึ้นทุกที
แถมตัวมนุษย์ต่างดาวอดีตครูสอนภาษาจีนปลิ้นปล้อนก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย
เจินหยุดชะงักและเริ่มกวาดตามองรอบๆอีกครั้ง
ลานกว้างนี้เป็นสนามบาสของโรงเรียนห่างไกลจากสนามบอลซึ่งใช้เป็นสถานที่จัดงานคืนสู่เหย้าอยู่พอสมควร
ที่นี่ทั้งมืดและเงียบ เงียบเสียจนได้ยินเสียงหอบหายใจของหัวเองอย่างชัดเจน
ทำไมถึงรู้สึกแปลกๆนะ
มันวังเวงจนเจินอดรู้สึกขนลุกไม่ได้
เมื่อเป็นเช่นนั้นแล้วขาเรียวขยับถอยหลังช้าๆโดยสัญชาติญาณโดยที่สายตาไม่วายมองสอดส่องหาอีกคนด้วยความร้อนใจ
น่าเสียดายที่ที่นี่ไม่มีไลเคน แล้วก็ไม่มีใครเลย
แกร๊ก!
ปลายเท้าของเจินเหยียบเข้ากับบางอย่าง
ร่างเล็กชะงักไปชั่วครู่ก่อนจะค่อยๆก้มหน้าดูของสิ่งนั้นด้วยความเชื่องช้าและลังเล
“สายไฟ?”
สิ่งที่เห็นวัตถุรูปร่างยาวสีออกเหลือบเงิน
มีหลอดไฟเล็กรูปร่างกลมติดอยู่ตามสายยาวๆนั่น
ก่อนที่เจินจะได้คิดอะไรต่อแสงสว่างก็เปล่งออกมาจากของที่เจินเพิ่งเผลอเหยียบมันไปเมื่อครู่นี้
เริ่มจากจุดที่ถูกปลายเท้าเล็กสัมผัสค่อยๆไล่ไปตามทาง
ลูกไฟนั้นวิ่งแตกแขนงออกไปเรื่อยๆ ตลอดจนขึ้นไปถึงต้นไม้ในบริเวณใกล้เคียง
หลอดLEDรูปดวงดาวถูกห้อยไว้ตามพืชยืนต้นสูงใหญ่ เจินตกตะลึงกับความสวยงามที่เกิดขึ้นตรงหน้าก่อนร่างหนึ่งจะปรากฏขึ้น
ไลเคนในเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนไร้ลวดลาย สวมแว่นตากรอบบางสีดำ
มันเรียบง่ายและเข้ากับเขาได้ดีเสียจนบรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้
ใบหน้าและรูปร่างอันเพอร์เฟคซึ่งบัดนี้ยืนอยู่เบื้องหน้าเจินส่งยิ้มให้อบอุ่นเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา
คนตัวเล็กยืนแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูกในขณะที่อีกฝ่ายกำลังก้าวเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ
“คุณรู้ใช่ไหม?”
“หะ...ห้ะ”
เหมือนถูกมนต์สะกดตอนที่ไลเคนเดินมาหาพร้อมใบหน้าเต็มไปด้วยความสุขนั่น
เจินเลิ่กลั่กไม่รู้จะวางสายตาไว้ตรงไหนจึงได้แต่ก้มหน้างุด
“รู้ใช่ไหมว่าผมเป็นใคร?”
บทสนทนาอันคุ้นเคยนี่ทำให้เจินหลุดขำออกมาอย่างอดไม่ได้
ในขณะเดียวกันร่างสูงตรงหน้าก็หัวเราะตามเจินไปด้วย สำหรับไลเคนแล้วเจินคือความรู้สึกของเขา
เพราะงั้นตอนนี้เขาจึงมีความสุขได้เพราะเจินกำลังมีความสุข
“ครูฝึกสอนสติไม่ดี”
เจินพูดประโยคนั้นออกมากลั้วกับเสียงหัวเราะของตัวเอง
ไลเคนได้แต่ยืนยิ้มจนตาหยีที่คนตัวเล็กยอมเล่นไปกับเขาด้วย
“ผิด”
“…”
“ผมคือไลเคน คนที่รู้ตัวว่าขาดคุณไม่ได้แล้ว”
น้ำเสียงของไลเคนเริ่มจริงจังขึ้นเสียจนเจินแทบหยุดหายใจ
ร่างเล็กที่เมื่อสักครู่กำลังหัวเราะคิกคักเริ่มนิ่งขึ้นมาเพราะอยากฟังในสิ่งที่อีกฝ่ายกำลังจะพูด
“ผมรู้ว่ามันเห็นแก่ตัวที่จะผูกมัดคุณไว้ด้วยเชือกเส้นหนึ่งที่เรียกว่าความสัมพันธ์”
“…”
“ผมไม่คู่ควรที่จะยืนอยู่หน้าคุณด้วยซ้ำ ผมทิ้งคุณไว้คนเดียวตรงนี้”
เมื่อได้ฟังสิ่งที่ไลเคนพูดแล้วเจินก็นิ่งไปในขณะที่สายตาของทั้งคู่ยังคงมองกัน
คนตัวเล็กส่ายหน้าเบาๆราวกับจะปฏิเสธสิ่งที่อีกฝ่ายพูดมาทั้งหมดว่าไม่เห็นด้วย
“แต่ว่าผม”
“…”
“ผมชอบเจินมากๆ”
“...ห้ะ”
สาบานได้เลยว่าเจินไม่เคยได้ยินประโยคแบบนี้จากไลเคนมาก่อน
ไม่แปลกที่ร่างเล็กจะตกใจจนแทบพูดอะไรไม่ออก ร่างสูงหยุดบทสนทนาไว้ชั่วครูก่อนจะเอื้อมไปคว้ามือเล็กของอีกฝ่ายมากุมไว้
“ผมมาเพื่อขอโอกาสจากเจิน”
“…”
“ผมไม่รู้ว่าคุณจะยอมคบกับผมไหม ผมไม่ใช่มนุษย์โลก
แล้วผมก็ทำให้คุณร้องไห้นับครั้งไม่ถ้วน แล้วก็...เอ่อ”
“...”
“ถ้าคุณยอมคบกับผม ผมจะรักคุณให้มากกว่าระยะห่างระหว่างดาวผมกับดาวคุณ”
เพียงประโยคนั้นก็ทำให้อีกฝ่ายน้ำตาไหลอย่างหยุดไม่ได้
เจินเบะปากสะอื้นราวกับเด็กน้อยในขณะที่ไลเคนตาโตตื่นตระหนกเพราะทำให้คนตัวเล็กร้องไห้อีกแล้ว
“อย่าร้องสิ อย่าร้อง”
มือหนาเลื่อนขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้อีกฝ่ายด้วยความร้อนรน
เขาเพิ่งพูดไปเมื่อครู่เองว่าชอบทำให้เจินร้องไห้และตอนนี้เขาก็ทำมันอีกแล้ว ไลเคนรู้สึกไม่ดีเอาเสียเลย
เขาแพ้น้ำตาของเจินเอามากๆ
“ร้องเพราะดีใจต่างหากไอ้ครูบ้า ฮึก”
เจินยกแขนเสื้อขึ้นมาเช็ดน้ำตาตัวเองลวกๆ วินาทีนี้เขาไม่สนใจแล้วว่าจะต้องรอไลเคนอีกเท่าไหร่
เขามั่นใจว่าเขารอได้และทำมันได้ดีมากด้วย
“อยากคบมานานแล้ว ไม่ขอสักทีไอ้บ้า! ไอ้เชื้อรา! ไอ้มนุษย์ต่างดาว!”
“อ่าว”
“มัวแต่กลัวอะไรนักหนาไม่รู้ไม่เห็นถามความเห็นผมสักคำเลย
ฮึก... ผมชอบครูผมบอกครูทุกวัน”
ไลเคนหลุดขำออกมาในขณะที่คนตัวเล็กกำลังพูดติดๆขัดๆ
เจินน่ารักมากจริงๆ ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอจนกระทั่งตอนนี้ไลเคนตกหลุมรักกับความน่าเอ็นดูของเจินไม่รู้กี่ครั้งแล้ว
คนตัวสูงดึงอีกฝ่ายเข้ามากอดพลางลูบผมเบาๆ
“เป็นแฟนกันนะครับ”
“อือ..”
“อะไรอ่ะไม่ได้ยินเลย”
“เป็น.. เป็นแล้วนี่ไง”
ถึงจะเป็นเพียงเสียงตอบรับที่อู้อี้อยู่ในลำคอเพราะคนตัวเล็กกำลังกอดและมุดหน้าอยู่กับแผงอกของไลเคนแน่นไม่ยอมปล่อย
แต่ไลเคนก็มีความสุขมากจริงๆ ...เจินเองก็เช่นกัน พูดได้ว่าเขาไม่อยากคลายอ้อมแขนให้ไลเคนไปไหนเลย
เจินอยากจะกอดไลเคนอยู่เช่นนี้เรื่อยๆให้นานและนานที่สุดเท่าที่จะทำได้
จนกว่าดวงดาวจะพรากทั้งคู่ออกจากกันอีกครั้งหนึ่ง…
You And Star
— The Special End —
จะร้องไห้หหหห ขอให้ไลเคนมีภูมิคุ้มกันสูงจนมาอยู่บนโลกมนุษย์ได้ด้วยเถิดดดดด
ตอบลบเฮ้ออ.. จีนี่ของผมหายไปไหนนะ สงสัยเขาคงจะไปหาซัทจังแล้วล่ะสิ แต่เราชอบฟิคของไรท์มากๆ ตอนนี้ติดฟิคของไรท์ที่สุด ผมก็จะว่านะ ผมจะวาดฟิคของไรท์เอง จะทำเป็นตัวการ์ตูนเล็กๆ พากย์เสียงน่ารักๆ สร้างความสุขในยูทูปของผมเอง ที่ผมทำไป เพราะผมชอบและติดฟิคของไรท์><
ตอบลบที่ไม่ได้ใส่จินนี่กับปิ้งไปในพาร์ทบรรยายเพราะอยากให้ตอนพิเศษนี้เป็นเรื่องราวความรักของคนสองคนเพียวๆไปเลย ส่วนซัทจังเลาไม่ยอมนายหรอกจินนี่ซัทจังเป็นของเลา555555 จะทำจริงเหรอตะเอง ทำจริงส่งให้ดูด้วยนะ5555555 อยากเห็นอ่ะรอๆๆ
ลบน่ารักกกกกกกกกกกกก
ตอบลบดีจนอธิบายไมาได้ มันดีมากจริงๆ ขอบคุณไรท์ที่แต่งเรื่องดีๆแบบนี้นะคะ
ตอบลบ5 Merit Casino review
ตอบลบMerit Casino is not a scam, it is an honest 제왕 카지노 review of 샌즈카지노 their website. In addition to being one of the few online casinos owned by the 메리트 카지노 쿠폰